چون تو جزو عالمی هر چون بوی

کل را بر وصف خود بینی سوی

وین نباشد بعد عمر مستوی

که بناکام از جهان بیرون روی

مهتری نفطست و آتش ای غوی

ای برادر چون بر آذر می‌روی

یار غالب شو که تا غالب شوی

یار مغلوبان مشو هین ای غوی

ای برادر دانک شه‌زاده توی

در جهان کهنه زاده از نوی

دور می‌بینی سراب و می‌دوی

عاشق آن بینش خود می‌شوی

خفته را گر فکر گردد هم‌چو موی

او از آن دقت نیابد راه کوی

سبزه گردی تازه گردی در نوی

گر توخاک اسپ جبریلی شوی

بندگی ناکرده و ناشُسته روی

لقمه‌ی دوزخ بگشته لقمه‌جوی

سبق بی‌چون و چگونهٔ معنوی

سابق و مسبوق دیدی بی‌دوی

زفت زفتست و چو لرزان می‌شوی

می‌شود آن زفت نرم و مستوی

تفرقه برخیزد و شرک و دوی

وحدتست اندر وجود معنوی

چون امیر جمله دلهای سوی

اندرین دور ای خلیفهٔ حق توی

تو مگر آیی و صید او شوی

دام بگذاری به دام او روی

چون ازینجا وا رهی آنجا روی

در شکرخانهٔ ابد شاکر شوی

ای ایاز از عشق تو گشتم چو موی

ماندم از قصه تو قصهٔ من بگوی

گر تو خود را بشکنی مغزی شوی

داستان مغز نغزی بشنوی

یا خری یا گاو بهر من بجوی

زان فسونهایی که می‌دانی بگوی

جهد کن تا مست و نورانی شوی

تا حدیثت را شود نورش روی

تا به نزدیک تو آید آن غوی

تا باندک حمله‌ای غالب شوی