آن همه در ناز خود گم بوده‌اند

در غرور خود فرو آسوده‌اند

این جماعت هیفده تن بوده‌اند

در طریق شاه ره پیموده‌اند

دانکه دینت را بقلب اندوده‌اند

قلب و ذکرت را بسی آلوده‌اند

می ندانم کاین چه مردان بوده اند

کز عمل یک دم نمی آسوده اند

پادشاهان جهان تا بوده اند

جان و دلها را ز خود آسوده اند

قوم موسی راه می‌پیموده‌اند

آخر اندر گام اول بوده‌اند

نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند

در دو صورت خویش را بنموده‌اند

آن جماعت را که وافی بوده‌اند

بر همه اصنافشان افزوده‌اند

رهنمایانی که بینا بوده اند

هم بدانش راه حق پیموده اند

پاکباز‌ان ره چنین پیموده‌اند

تا دمی بی‌خود ز خود آسوده‌اند

آفتابی را به مه بنموده اند

خم می در ساغری پیموده اند

این عجب بنگر که پنهان گشته اند

آفتابی را به گل اندوده اند

مجلس مستانه ای بنهاده اند

[...]

چیست آن دریا که در وی بوده‌اند؟

وز وصال هم در او آسوده‌اند‌؟

زآنکه نفس و روح از یک دوده اند

از ازل با هم برادر بوده اند

پس چنان باشد که راضی بوده اند

دست بر خون شهان آلوده اند

آن پدرهاشان که نادان بوده اند

راه بر لَایَهتَدُون پیموده اند

بر گمانشان اینکه در ره بوده اند

ره به حکم مهتَدُون پیموده اند

و اهل آن بر شرع موسی بوده اند

پس تعدّ ی ز امر حق بنموده اند

در میان بندگانت بوده اند

که بَدان را بر عطاء بفزوده اند

عاقبتشان تا چسان بنموده اند

آن کسان که پیش از ایشان بوده اند

بر هر آن چیزی که قومت بوده اند

بر عناد و فسق و شک آلوده اند