منطق الطیری به صوت آموختی

صد قیاس و صد هوس افروختی

گفت ای موسی دهانم دوختی

وز پشیمانی تو جانم سوختی

گفت ای احمق برین بر دوختی

از طبیبی تو همین آموختی

صورت خود چون شکستی سوختی

صورت کل را شکست آموختی

حرمت آن که دعا آموختی

در چنین ظلمت چراغ افروختی

رقعه گر بر پر مرغی دوختی

پر مرغ از تف رقعه سوختی

که چنین آتش ز دل افروختی

این جگرها را ز ماتم سوختی

کاشکی او آشنا ناموختی

تا طمع در نوح و کشتی دوختی

از برای غصهٔ نان سوختی

دیدهٔ صبر و توکل دوختی

آتش اندر بیشه خود افروختی

خون گِری اکنون که رختت سوختی

هر چه حاصل کردی و اندوختی

چون جهان بر خویشتن بفروختی

گفت چیزی از علوم آموختی

از کمال نفس هیچ اند و ختی

آتشی در جان ما افروختی

رفتی و ما را ز حسرت سوختی

بی‌وداع دوستان کردی سفر

از که این راه و روش آموختی

گرنه از یاران بدی دیدی چرا

[...]

ای که جان را بهر تن می سوختی

سوختی جان را و تن افروختی

کاشکی او آشنا ناموختی

تا طمع در نوح و کشتی دوختی

چون بجانم شمع وصل افروختی

همچو پروانه روانم سوختی

این چه آتش بد که باز افروختی

جمله اسرائیلیان را سوختی

آتشی از حبشان افروختی

خویشتن را اندر آتش سوختی

کودکان را گریه تو آموختی

دایه را دل از برایش سوختی

خانمان مردمان را سوختی

تا بهای دست خود اندوختی