مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب

عود را درسوز و بربط را بکوب

این ننالد تا نکوبی بر رگش

وان دگر در نفی و در سوزست خوب

مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر

[...]

نه غلط گفتم که نایب با منوب

گر دو پنداری قبیح آید نه خوب

مشورت دارند سرپوشیده خوب

در کنایت با غلط‌ افکن مشوب

ناله می‌کن کای تو علام الغیوب

زیر سنگ مکر بد ما را مکوب

زانچ گفتم من ز فهم سنگ و چوب

در بیانش قصه‌ای هش‌دار خوب

کاف و نون همچون کمند آمد جذوب

تا کشاند مر عدم را در خطوب

عاشق آیینه باشد روی خوب

صیقل جان آمد و تقوی القلوب

کی سیه گردد ز آتش روی خوب

کو نهد گلگونه از تقوی القلوب

بر جهید و سنگ پران کرد و چوب

جملگی بگریختند از بیم کوب

بندگان خاص علام الغیوب

در جهان جان جواسیس القلوب

گفته است الکذب ریب فی القلوب

گفت الصدق طمانین طروب

این چنین فکر دقیق و رای خوب

تو چنین عریان پیاده در لغوب

آن دروگر روی آورده به چوب

بر امید خدمت مه‌روی خوب

بستهٔ شیر زمینی چون حبوب

جو فطام خویش از قوت القلوب

چون چنان شاهی نداند سر چوب

تو چه دانی سر این دام و حبوب

گندم و جو را و باقی حبوب

می‌توانی خورد و من نه ای طروب

نه سحابش ره زند خود نه غروب

وا رهید او از فراق سینه کوب

گفت پیغامبر سپهدار غیوب

لا شجاعة یا فتی قبل الحروب

ای دهلهای تهی بی قلوب

قسمتان از عید جان شد زخم چوب

روز دیدی طلعت خورشید خوب

مرگ او را یاد کن وقت غروب