بهر فرزند ار ذخیره مینهی

مغز خر پس خورده ای و ابلهی

عارفی می رفت روزی در رهی

با دل دانا و جان آگهی

ساخت از نی سایبانی در رهی

کاندران یوسف گذر کردی گهی

عشق عاشق را ز خود سازد تهی

پرکند پس زان نگار خرگهی

آتشی در دل برافروز آنگهی

گرم کن هنگامه ی وعظ ای رهی

هم اگر بینی کسی را در رهی

نبودت از مقصد او آگهی

گر روی از غیر آن ره گمرهی

باز گرد ای راه رو گر آگهی

پایتخت مصر دولت پا نهی

از چه و از جور اخوان وارهی

آن زمان از خود بکلی وا رهی

در فنا آباد مطلق پا نهی

چون تو مستی نیست زآنت آگهی

وای بر تو چون ز مستی وارهی

چون نمی بینم کنون دیگر رهی

می زنم اکنون نوای ابلهی

از چه گشتی پیش او کمتر رهی

آق سنقر گه قراسنقر گهی

یک بزرگی می گذشت اندر رهی

دید ناگه بر لب بامی مهی

سرخوش است اما به فتوراک شهی

تن نکو باشد ولی خاک رهی

چند تخْییلی به هم برمی‌نهی؟!

خویش را عالم نهی نام آنگهی؟!

گر ز قاف افتاد عنقا بر چِهی

چند دلو از آن کشی گر آگهی؟!

نام آن را علم کردن ز ابلهی

بُردنش نزد ملایک وانگهی

گر زنی زخم و دوصد مرهم نهی

ور کنی قهرم دوصد رحمت دهی

گر به میدان شهادت پا نهی

یکنفس از ذبح کردن وا رهی

امشبی خواهم مرا منت نهی

از قدومت کلبه ام زینت دهی