آتشین است این نشان کوته کنم

بر فقیر و گنج و احوالش زنم

لیک من اینک بریشان می‌تنم

قایل این سامع این هم منم

خود نگفتم چون درین ناموقنم

زان گره‌زن این گره را حل کنم

تو کجایی تا بری در مخزنم

تا کنی از وام و فاقه آمنم

عمرها بر طبل عشقت ای صنم

ان فی موتی حیاتی می‌زنم

زنده زین دعوی بود جان و تنم

من ازین دعوی چگونه تن زنم

من علم اکنون به صحرا می‌زنم

یا سراندازی و یا روی صنم

حمله آرم افتد اندر گردنم

ز امر مادر پس من آنگه چون کنم

توبه دیرینه را می بشکنم

ساقیا، در ده شراب روشنم

ساقیم، گر چون تو بت رویی بود

توبه چبود، مهر ایمان بشکنم

وقتی آید عاشق از مستی خویش

[...]

جامه عصیان برون کرد از تنم

داد از عرفان خود پیراهنم

لیک اگر آتش بسوزد بر تنم

دوستان گردند حالی دشمنم

آتشی در خرمن هستی زنم

دل بکلی از دو عالم بر کنم

شیخ گفتا آن همه آخر منم

هم به م عنی آفتاب روشنم

گفت صدق آور که آن جمله منم

تا نپنداری من این جان و تنم

گاه ساز همچو دود گلخنم

گاه دیگر سبز و تر چون گلشنم

گه ز طبع نفس بر ظلمت تنم

گاه از نور تجلی روشنم

بلکه جمله عالم هستی منم

من به نقش هر دو عالم روشنم

عشق گوید در بلا منز ل کنم

عقل گوید خویش بر عشرت زنم

این ترانه چیست کاخر می زنم

من کیم با وی که خود را گم کنم

من تو را، بی‌هیچ شکی، دشمنم

من تو را کی ره نمایم؟ ره زنم