آن ولد خواهد که محتاج زن است

نه کسی کو فارغ از وصف تن است

گر که عقلت مو شکاف و فاطن است

می نپندارم که گویی ممکن است

گوید آن کو رستم و روئین تن است

روز میدان من و رخش من است

کس نگوید کاین سخن مستهجن است

یا که آن بیفائده یا موهن است

پس علاج سحر ایشان ممکن است

زآنکه هر سحری علاجش بیّن است

در مقام جسم هم او با من است

مر نبی را روح باقی با تن است

وآنکه او بر یوم آخر مؤمن است

بر صلات و بر زکات او موقن است

بر خدا و روز آخر مؤمن است

مر جهادش در ره حق بیّن است

می بدانید اینکه تا جان با تن است

دوری از رحمت بر اهل مدین است

زآنکه شیطان، آدمی را دشمن است

هر دمی او را به وجهی رهزن است

ایکه و مدین به راه روشن است

عابرین بینند و آن بس اَبیَن است

رحمت حق و سلامش بر من است

روز میمونی که زادم، و ابین است

نه زبان در کام و نه جان در تن است

یا منم همراز او یا او من است

غیر از این نبود که آن کو مؤمن است

بر خدا و بر رسول او موقن است

گر که دارد دوست کس را بیّن است

کو به هر عنوان که باشد مؤمن است

نزد ما قول قتاده احسن است

زآنکه در توحید باری اَبین است

پس بود آیا کسی کو مؤمن است

چون کسی کو فاسق و ناموقن است

او نه فکر گنج و نه بند تن است

هم نه یادش از حیات و مردن است

بین بیانی کآفتاب روشن است

نزد تحقیق معانی اَبیَن است

زآنکه شیطان بر شما دشمن فن است

پس بگیریدش عدو چون دشمن است