هین‌ چه‌ گویی‌، رهنما موی من‌ است‌

راهبر گاهی‌ و گاهی‌ رهزن است‌

دفع خون فاسد، اصلاح تن است

نفی تن از بهر روح روشن است

حشر اصغر این بود وین روشن است

حشر اکبر بعد موتِ این تن است

مُردن این مردمان مرگ زن است

چون بمیرد مرد، باقی ذوالمن است

این نه تفسیر است و نه رأی من است

هست تأویلی و ز ارباب فن است

محو و مستم ، دائم این تب در من است

از لب او بر لب من روزن است

غیبت او غیبت جان در تن است

اندر این غیبت ظهور ذوالمن است

عارفی کو چشم جانش روشن است

خوشه ها در پیش رویش خرمن است

از دماغ این قوت و حس در تن است

قوة او هم ز فضل ذوالمن است

سختتر از سنگ بودن آهن است

قلبها بسیار از آن رویین تن است

همچنین که دیده گردد ممکن است

کی کند فرض اینکه نامستحسن است

قوّه و حس از دماغ اندر تن است

حکمتش بر اهل دانش روشن است

قبله اش نی ظاهر و نی باطن است

بلکه ذات بی حدود از ممکن است

این منم یا بی من او اندر من است

نی غلط من با تنم ، او بی تن است

بی وجودش کی وجودی ممکن است

یا به باطن یا به ظاهر بیّن است

در مثل یکتاست شمس، این بیّن است

لیک مثلش در تصور ممکن است

داند آن کو چشم عقلش روشن است

تا بود دارای دانگی ، ضامن است

حفظ دین از اهل دین مستحسن است

وآن به مال است ار به دینی موقن است

می بپرهیزید کاین ره روشن است

بر اولی الالباب پرهیز احسن است

حقّ زن بر مرد چبود، روشن است

مثل آن هم حقّ شوهر بر زن است