مظهر حقّم من و حق با من است

از وجودم شمع انجم روشن است

این گرامی گوهر عمّ من است

غنچه نورستۀ آن گلشن است

عشق را مادر ز زاد استرون است

عاشقان را قاف وحدت مسکن است

ایلیا و شنطیا باب من است

نام من هوشین، شقیقم هاشن است

غسل عیسی گر ز نهر اردن است

غسل تعمید من از خون من است

یا نه خود این هر دو شاه ذوالمن است

روح یک روحست اگر با صد تن است

گر به‌ صورت‌ آن ولی‌ ﷲ زن است‌

زن مخوانش‌ محض‌ ذات‌ ذوالمن‌ است‌

ور که‌ گوید بی زتن‌ نفس‌ من‌ است‌

نفس‌ او و روح اویم‌ در تن‌ است‌

سرّ حق‌ را قلب‌ عارف‌ مخزن است‌

جان او از نور مهدی روشن‌ است‌

تا مرا دست‌ علم‌ بگرفتن‌ است‌

مر علَم‌ را ننگ‌، از دست‌ من‌ است‌

ما نه‌ آن شمعیم‌ کز سر روشن‌ است‌

شمعمان روشن‌ به‌ نور ذوالمن‌ است‌

موسیا این‌ نکته‌ ز اسرار من‌ است‌

گرچه‌ در شرع تو نا مستحسن‌ است‌

تو عجب‌ داری که‌ این‌ چون ممکن‌ است‌

این‌ عجب‌تر کت‌ نه‌ قلبت‌ موقن ‌است‌

رحمت‌ خاصش‌ ولی‌ بر مؤمن‌ است‌

کو به‌ توحید و به‌ عدلش‌ موقن‌ است‌

تخته‌ و ناقوس، چوب‌ و آهن‌ است‌

بانگ‌ حق‌ جذاب‌ جان مؤمن‌ است‌

شرع حق‌ مانند حلم‌ مؤمن‌ است‌

شرع باطل‌ خواب‌ نفس‌ رهزن است‌

صورت‌ بی‌ مغز و معنی‌ ممکن‌ است‌

معنی‌ بی‌ صورت‌ امّا موهن‌ است‌

هین‌ چه‌ گویی‌، رهنما موی من‌ است‌

راهبر گاهی‌ و گاهی‌ رهزن است‌

وضع چون شد دید اُنثی از تن است

گفت یا رب مرد کی همچون زن است

بگذر از این ، گفت حیدر با من است

حق بود با هر که صادق در فن است