این گرامی گوهر عمّ من است

غنچه نورستۀ آن گلشن است

عشق را مادر ز زاد استرون است

عاشقان را قاف وحدت مسکن است

ایلیا و شنطیا باب من است

نام من هوشین، شقیقم هاشن است

غسل عیسی گر ز نهر اردن است

غسل تعمید من از خون من است

یا نه خود این هر دو شاه ذوالمن است

روح یک روحست اگر با صد تن است

از جمالش نور مطلق روشن است

زین سبب نور دل و جان من است

غنچه ی ما گلستان در دامن است

چشم ما از صبح فردا روشن است

خاک تاریکی که نام او تن است

عقل از بیداد او در شیون است

مرتضی کز تیغ او حق روشن است

بوتراب از فتح اقلیم تن است

ناتوانی زندگی را رهزن است

بطنش از خوف و دروغ آبستن است

سطوتش اهل جهان را دشمن است

نوع انسان کاروان ، او رهزن است

بیم غیر الله عمل را دشمن است

کاروان زندگی را رهزن است

ور صفای او ز قلب مؤمن است

ظاهرش روشن ز نور باطن است

پوشش عریانی مردان زن است

حسن دلجو عشق را پیراهن است

فکر او از تاب مغرب روشن است

ظاهرش زن باطن او نازن است

دور حاضر تر فروش و پر فن است

کاروانش نقد دین را رهزن است

عشوه های او همه مکر و فن است

نی از آن تو نه از آن من است

لاجرم از قوت دین بدظن است

کاروان خویش را خود رهزن است

خاوران از شعلهٔ من روشن است

ای خنک مردی که در عصر من است

ناامیدی حربهٔ اهریمن است

پیشش امّید آسمانی جوشن است