رحمت بی‌حد روانه هر زمان

خفته‌اید از درک آن ای مردمان

تو ز اولاد زنایی بی‌گمان

تیر کژ پرد چو بد باشد کمان

تا همی سوزید ز آتش بی‌امان

کوری چشم و دل نامحرمان

بود از مستی شهوت شادمان

در فرو بست و همی‌گفت آن زمان

گر نداری از نفاق و بد امان

از چه داری بر برادر ظن همان

خواجه در خانه‌ست و خلوت این زمان

پس دوان شد سوی خانه شادمان

چونک هوشش رفت از تن بی‌امان

سر او با حق بپیوست آن زمان

آنچ من دیدم ز هول بی‌امان

طفل دیدی پیر گشتی در زمان

آنک ایمان یافت رفت اندر امان

کفرهای باقیان شد دو گمان

از دل هر یک دو صد آه آن زمان

هم‌چو دودی می‌شدی تا آسمان

هر یکی در دفع دیو بدگمان

هست نفط‌انداز قلعهٔ آسمان

هیچ کرمنا شنید این آسمان

که شنید این آدمی پر غمان

جلوه کردی هیچ تو بر آسمان

خوبی روی و اصابت در گمان

گفت صد خدمت کنم رفت آن زمان

سوی خانهٔ آن جهود بی‌امان

تا فزاید قصر من بر آسمان

که بدیدم قطب دوران زمان

تیر غمزه دوخت دل را بی‌کمان

الامان و الامان ای بی‌امان

صد هزاران سر بپولی آن زمان

عشق خشم آلوده زه کرده کمان

پیر باشد نردبان آسمان

تیر پرّان از که گردد؟ از کمان

پس برون جست او چو تیری از کمان

که مجال گفت کم بود آن زمان