گر ترا ملک وزری هست این زمان

هست آن جمله ازان مردمان

گفتی آن باید مرا کاین مردمان

روی خود بینند حاضر یک زمان

بود ابرویش چنان محکم کمان

کان به زه در می‌نیامد یک زمان

آن زمان کاین بود شهر مردمان

من کجا بودم ندانم آن زمان

من کجا بودستم آخر آن زمان

یا کجااند این زمان آن مردمان

گفت این تعجیل چیست ای مردمان

گفت ابراهیم ادهم این زمان

نی بگنجی در زمین ودر زمان

بردهٔ از کبر سر در آسمان

چون ز عمر خود نمیدید او امان

زود زود آن حرف میگفت آن زمان

کرد حالی روی سوی آسمان

گفت شاهی زو درآموز این زمان

عاقبت بر جست از جای آن زمان

کرد چون دیوانهٔ سر بآسمان

مرد مجنون گفت ای کاش این زمان

از برای محکمی آسمان

تو طعامم میفرستی ز آسمان

شکر من بر میفرستم هر زمان

بوسعید مهنه گفت ای مردمان

آب چون آرد فلانی این زمان

گفت کیست آخر بگو از مردمان

کو بکم زین هست قانع این زمان

امت پیغامبر آخر زمان

یافتند از مسخ گردیدن امان

گر به بینی خواهرم را یک زمان

تیر مژگانش کند پشتت کمان

کار گو چون مردمان کن هر زمان

تا کنم من نیز هم چون مردمان

گرچه پشتی کوژ بودش چون کمان

تیر آهش میگذشت از آسمان

مینشاند بر زمینم هر زمان

زآنکه میتابد چو ماه آسمان

گفت هین ای خواجه زنهار الامان

ورنه در آتش بسوزم این زمان