اندر آن بودیم کان شخص از عسس

راند اندر باغ از خوفی فرس

پس قرین می‌کرد از ذوق آن نفس

با ثنای حق دعای آن عسس

مروحه جنبان پی انعام کس

وز برای قهر هر پشه و مگس

لیک نادانسته آرم این نفس

تا که هر گوشی ننوشد این جرس

هر زمان از رشک غیرت پیش و پس

صد هزاران پاسبانست و حرس

گفت آثارش دلست ای بوالهوس

آن برون آثار آثارست و بس

که صواب اینست و راه اینست و بس

کی زند طعنه مرا جز هیچ‌کس

منقبض گردند بعضی زین قصص

زانک هر مرغی جدا دارد قفس

ز اندرونم صدخموش خوش‌نفس

دست بر لب می‌زند یعنی که بس

طفل گیرش چون بود عیسی نفس

پاک باشد از غرور و از هوس

کمترین زان نامهای خوش‌نفس

این که نبود هیچ او محتاج کس

محرم آن آه کم‌یابست بس

شب رو و پنهان‌روی کن چون عسس

که چه زشتی لایق اینی و بس

زشتیم آن تواست ای کور خس

واهب همت خداوندست و بس

همت شاهی ندارد هیچ خس

آن نودساله عجوزی گنده کس

نه خرد هشت آن ملک را و نه نس

آب چون پیگار کرد و شد نجس

تا چنان شد که آب را رد کرد حس

آنک ارزد صید را عشقست و بس

لیک او کی گنجد اندر دام کس

چون به نزد دانه آید پیش و پس

چند گرداند سر و رو آن نفس

او حملناهم بود فی‌البر و بس

آنک محمولست در بحر اوست کس

این زمین و سختیان پرده‌ست و بس

اصل روزی از خدا دان هر نفس