باز می‌کرد از ثریا تاثری

هر سر پیکان، به روی او، دری

هان و هان ای جوهر خاکستری

زنگ این آیینه می‌باید بری

هرچه باشد تو علی را دختری

ماده شیرا کی کم از شیر نری؟!

شش جهت در نرد عشق آن پری

می‌کند با مهره دل، ششدری

کرد در آخر ز نیکو گوهری

کوکب بخت حلیمه یاوری

پس مرا کن در هدایت رهبری

کز دری شاید برون آرم سری

عارضت چون آفتاب انوری

در تنور آخر شود خاکستری

هر کف خاکش به سان مادری

در بغل بگرفته جسم بی‌سری

کای بدین حسن ملک رشک پری

دلبر بی باک و یار سرسری

دوش باز آمد به خواب من پری

میکنم امروز دیوانه‌گری

برنتابد قوّت بازوی عشق

پنجه تقوی بدان زور آوری

در علاج کار دل بیچاره ماند

[...]

عارضت خورشید اوج دلبری

صورتت رشک بتان آزری

برهمن بیند اگر زلف تو را

کافرم گر نگذرد از کافری!

در شب زلفت دلم ره گم کند

[...]

مقصدی از آسمان بالاتری

دلربائی، دلستانی، دلبری

باطلِ دیرینه را غارتگری

فتنه در جِیبی، سراپا محشری

باز گیر این عامل بد گوهری

ورنه بخشم ملک تو با دیگری

آشیانی برق و تندر در بری

از کنام جره بازان برتری

گر بنا سازی نه دیوار و دری

خشت از خاک تو بندد دیگری

ای که می خواهی ز دشمن جان بری

از تو پرسم قطره ئی یا گوهری؟

از حقیقت باز بگشایم دری

با تو می گویم حدیث دیگری

رشته اش کو بر فلک دارد سری

پارهای زندگی را همگری

یک طرف فریادی دعوی گری

یک طرف شاهنشه گردون فری