چون دماغ او شدی از باده گرم

برگرفتی از میان جلباب شرم

پر شدی از فیض آن ابر کرم

عرصه گیتی ز دینار و درم

بودیم تا دست بر بذل درم

با ویم این بود دستور کرم

گفت واویلا که گم گشت اشترم

ماند خاطر از خیال او پرم

من که بر فرق سلاطین افسرم

پیش ایشان از گدایان کمترم

شمه ای زان در بیان گر آورم

پرده های عقلها را بردرم

عشق گوید من ز تلوین بگذرم

عقل گوید رو به تمکین آورم

هر چه فرمایی به جان فرمان برم

سر ز امرت گر بپیچم کافرم

در دو عالم بر جمالش ناظرم

جز به رویش در جهان می ننگرم

یار بیصبری چو بیند لاجرم

رو نپوشاند ز عاشق از کرم

کار مردان چیست احسان و کرم

بردباری دان و بخشیدن درم

کاین روا باشد مرا، من مضطرم

حق نگیرد عاجزی را از کرم

آتشین گفتار خاکی پیکرم

قطعه باغ خلیل آزرم

در دم احیای عیسی معجزم

در ید بیضای موسی دفترم

جای گل بلبل برآرد شاخ گل

[...]

پاک و پاکیزه است اصل گوهرم

خاکم از خلد است و آب از کوثرم

روضهٔ رضوان و آب سلسبیل

نیست از میخانه و می خوش‌ترم

ساغر و مینا اگر خالی شود

[...]

پا نهادی از ترحم برسرم

دادی اندر باد خوش خاکسترم

عشق اگر کفر است بیشک کافرم

گر کشی کافر بکش من حاضرم

جای او گاهی گلستان ارم

گاه در دامان شاه محترم

من از آن خاکی نسب بالاترم

او زخاک پست و من از آذرم

در تموزش توری و کتان خرم

پوستینش بهر بهمن آورم

در برش افتاده در خون پیکرم

بنگر آویزان ز فتوراکش سرم