بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای

کای خدا آخر دری بر من گشای

رابعه آنجا مگر بنشسته بود

گفت ای غافل کی این در بسته بود

خلق ترسند از تو من ترسم ز خود

کز تو نیکو دیده‌ام از خویش بد

تو بدو بشناس او را نه به خود

راه از  خیزد بدو، نه از خرد

زان شد آمد چون بیندیشد خرد

می‌ندانم تا برد یک جان ز صد

خواجگی هر دو عالم تاابد

کرد وقف احمد مرسل احد

خون روان شد زو ز چوب بی‌عدد

هم چنان می‌گفت احد می‌گفت احد

گر درآیی و برون آیی ز خود

سوی معنی راه یابی از خرد

چون عدد نبود درین راه واحد

جزو و کل گفتی نابشد تاابد

دیده باشی کان حکیم بی خرد

تخته‌ای خاک آورد در پیش خود

چون برونست از احد وین از عدد

از ازل قطع نظر کن وز ابد

اولین و آخرین و ای احد

ظاهرین و باطنین و بی عدد

میم را بردار احمد شد احد

فهم کن معنی الله الصمد

برگرفت او یک هزار از بهر خود

پنج دیگر را بقاضی کرد رد

در کمال حکمت او آگاه بود

همچومنصور حسین او شاه برد

تا بیابی تو نجات از فعل بد

ورد خود کن قل هوالله احد

یک محبّ را گوی تا فرمان برد

در میان داش خانه در شود

باش درعالم جدا ز اهل حسد

در دوعالم پادشاه وقت خود

حیدر از نام خدا فریاد زد

تیغ زد بر فرق آن ملعون رد

هر که برگفتم نهد انگشت رد

شیر معنیم بجانش پنجه زد

چون خلافی از تو ناگه سر زند

خطّ عصیان بر جبین تو کشد