گرچه آلت نیستت تو می‌طلب

نیست آلت حاجت اندر راه رب

روزیی خواهم بناگه بی تعب

که ندارم من ز کوشش جز طلب

راه روزی کسب و رنجست و تعب

هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب

نیست خود از مرغ پران این عجب

که نبیند دام و افتد در عطب

دید بر پشت عیال بولهب

تنگ هیزم گفت حمالهٔ حطب

این قرائت خوان که تخفیف کذب

این بود که خویش بیند محتجب

من همی‌گویم چو ایشان ای عجب

این چنین مهری چرا زد صنع رب

زین تنازعها محمد در عجب

در تعجب نیز مانده بولهب

جمله قرآن هست در قطع سبب

عز درویش و هلاک بولهب

رب می‌گوید برو سوی سبب

چون ز صنعم یاد کردی ای عجب

مرده است از خود شده زنده برب

زان بود اسرار حقش در دو لب

این قیاس ناقصان بر کار رب

جوشش عشقست نه از ترک ادب

هم بنسبت دان وفاق ای منتجب

این دو ضد با ادب با بی‌ادب

من چو صبح صادقم از نور رب

که نگردد گرد روزم هیچ شب

تا یکی مهمان در آمد وقت شب

کو شنیده بود آن صیت عجب

بانگ کوس و طبل بر وی روز و شب

می‌زدی اندر رجوع و در طلب

آن غریب شهر سربالا طلب

گفت می‌خسپم درین مسجد بشب

تا همی خایید هر یک از غضب

بر رسول صدق دندانها و لب

مر عسس را ساخته یزدان سبب

تا ز بیم او دود در باغ شب

گفت او گر ابلهم من در ادب

زیرکم اندر وفا و در طلب