سیر عارف هر دمی تا تخت شاه

سیر زاهد هر مهی یک روزه راه

در میان سنگ لاخ بی‌گیاه

روز تا شب بی‌نوا و بی‌پناه

می‌کند گستاخ مردم را به راه

او بجان لرزان‌ترست از برگ کاه

ای مخنث پیش رفته از سپاه

بر دروغ ریش تو کیرت گواه

چونک خرگوشی برد شیری به چاه

چون نیارد روبهی خر تا گیاه

خدمتت اینست تا یک چند گاه

گفت سمعا طاعة ای جان‌پناه

بعد ازین می‌ده ولی از کس مخواه

ما بدادیمت ز غیب این دستگاه

خلعتی پوشید از اوصاف شاه

بر پرید از چاه بر ایوان جاه

آمده در قصدجان سیل سیاه

تا که روبه افکند شیری به چاه

بازگشت از موصل و می‌شد به راه

تا فرود آمد به بیشه و مرج‌گاه

قصد جفت دیگران کردم ز جاه

بر من آمد آن و افتادم به چاه

جامگیهاشان همی‌افزود شاه

آن خسیسان را ببرد از ره به جاه

لاتؤاخذ ان نسینا شد گواه

که بود نسیان بوجهی هم گناه

راکب و مرکوب در فرمان شاه

جسم بر درگاه وجان در بارگاه

ور بود چغدی و میل او به شاه

او سر بازست منگر در کلاه

خویشتن پیچیده در برگ و گیاه

تا در افتد صید بیچاره ز راه

بعد در ماندن چه افسوس و چه آه

پیش از آن بایست این دود سیاه

انت وجهی لا عجب ان لا اراه

غایة القرب حجاب الاشتباه

جمله عالم زین غلط کردند راه

کز عدم ترسند و آن آمد پناه

نور مه راجع شود هم سوی ماه

وا رود عکسش ز دیوار سیاه