آب بردار ار که داری عزم راه

هر چه گویندت که در ره هست چاه

میکنی از جامه دار پادشاه

موزه پنهان، تا ندزدد او به راه

پشت یکدیگر شدید اندر گناه

از ره عدوان و حق باشد گواه

حاضرند اینک سراسر دادخواه

سوی من آورده از جورت پناه

گر دهندت ره به قصر پادشاه

چون به کهدانی و قُوت توست کاه؟

هست موتت را حیاتی در پناه

نک شنو تفصیل آن موت سیاه

آینه کی روی کس سازد سیاه

این سیاهی در تو است ای دین پناه

اوفتد اعضاء ز وی در اشتباه

کاین ز حیلت گشته بر ما پادشاه

بر در جودت فقیری عذرخواه

باز آمد تا دهی بازش پناه

چون تویی ما را ز هر لغزش پناه

زین غلط هم باز باشم عذر خواه

که تو را دادم فراوان مال و جاه

تا که داری حق احسانم نگاه

گشت از لمس زنی حایض سیاه

نک شنو تأویل هر یک ز اهل راه

تا که باشد مر شما یابید راه

ذکر و فکر از دیوتان گردد پناه

یک شکال آید در اینجا و اشتباه

فعل واجب گفت، چون نبود گناه

التفاتش جز به حب مال و جاه

نیست بر چیزی که داند راه و چاه

لیک بر اشرار شهر ار پادشاه

بند ننهد ملک او گردد تباه

نی ز آفاتش یکی بی گاه و گاه

بوده ای هرگز به عمر او را پناه

خطوه است افراط و تفریط ای پناه

بر یمین و بر یسار از خط راه

وآنکه او ترسد ز موصی بر گناه

یا به میلی کآن بود بر اشتباه

گر گذارد زلف مشکینش به گاه

خیط ابیض را شناسم از سیاه