تا بدانندی که با دانای راز

بت پرستی راست ناید، کژ مباز

تا نیامد پیش تو محمود باز

با جهانی پر سوار سرفراز

غازیی از کافری بس سرفراز

خواست مهلت تا که بگزارد نماز

چون به چاه افکندنش کردند ساز

جمله در چاه بلا ماندند باز

گر کند گستاخیی چون اهل راز

ماند از ایمان وز جان نیز باز

چون تگرگ از سنگ می‌نشناخت باز

کرد بیهوده زبان خود دراز

گر نسیم دولتی آید فراز

پرده اندازد ز روی کار باز

بی‌شکی فردا خوشی در عز و ناز

درروم در دشت محشر سرفراز

حق تعالی گفت با موسی به راز

کاخر از ابلیس رمزی جوی باز

سایلی گفت ای بزرگ پاکباز

چون نکردی زین سگ آخر احتراز

آمدند از اوج عزت پیش باز

تو ز پس رفتی و کردی احتراز

رابعه گفتی که ای دانای راز

دشمنان را کار دنیا می‌بساز

ناگزیرت اوست، پس با او بساز

هرچ پذرفتی وفا کن، کژ مباز

جملهٔ شب آن غلام پاک باز

تا به وقت صبح می‌کردی نماز

تا وضو سازم کنم با تو نماز

آن غلام او را جوابی داد باز

از نبی در خواست مردی پر نیاز

تا گزارد بر مصلایی نماز

همچنان بس خاک می‌بیزی تو باز

پادشاهی کن که گشتی بی‌نیاز

می‌تپد پیوسته در سوز و گداز

تا بجای خود رسد ناگاه باز

یک تن از قومش به مجنون گفت باز

سر برهنه مانده‌ای ای سرفراز

آن سخن گفتند با محمود باز

کان گدایی گشت عاشق بر ایاز