ای ترا نشناخته ناپاک زاد

ز آنکه او بوده ز قوم و نسل عاد

جمله گفتند این عرق از مرگ زاد

گفتم ای یاران شما باشید شاد

اول معنیم با او شد وداد

آخر معنیم غیرش شد زیاد

آن نویسد اینکه دارد اعتقاد

معتقد را جا بهشت عدن باد

ناتوانی کو بدنیا دل نهاد

دنیی وعقبیّ خود بر باد داد

هرکه در خوابست او را دیو زاد

هرکه بیدار است او را نیک باد

گه دو خاکی را ببالا راه داد

گه سه قدسی را بشیب چاه اد

اول آدم را که طفل پیرزاد

برگرفت از خاک و لطفش شیر داد

هست این شیوه سخن چون اجتهاد

نیک و بد را کرد باید اعتقاد

تشنگان عالم کون و فساد

پیش دارند ای عجب آب مراد

گر ترا سنگی نباشد در نهاد

دایماً بی سنگ خواهی اوفتاد

آتشی در جان آن غمگین فتاد

چشم چون سیلاب ازان آتش گشاد

هرکه او محتاجتر خواهد فتاد

این درم اکنون بد و خواهیم داد

بر پلی میشد نظام الملک شاد

چشم او ناگه بزیر پل فتاد

گفت ما را عزم زندان اوفتاد

زانکه آنجا صدقه‌ای خواهیم داد

سالک سلطان دل درویش زاد

با سری پر خاک آمد پیش باد

چند خواهی بیش ازین بر هم نهاد

چون همه از هم فرو خواهد فتاد

چون پس خشت لحد خواهی فتاد

خشت بر خشتی چرا خواهی نهاد

آنچه بر من رفت از ظلم و فساد

در بدل خواهند از ننگم معاد

سالک آمد پیش پیر پاک زاد

شرح حال خویش پیش پیر داد