بر دگران برد چو آن آب سرد

آن همه را نیز نماند آب خورد

تا به چنان کش مکش از دستبرد

شد ز دو سو آلت پیکار خرد

آنکه جهان سوختهٔ شیر کرد

سوخته شد ناگه از آن شیر سرد

نوبت پیری چو زند کوس درد

دل شود از خوش دلی و عیش سرد

باز ازین سنگ وز پولاد سرد

آتش سوزنده پدیدار کرد

گوشه تنهایی و رخسار زرد

از همه آفاق دلش گشته سرد

ماند لب خشک و دو رخسار زرد

دیده خونبار و دلی پر ز درد

می نتواند که ز من بگذرد

قوت آن نی که به من بنگرد

سطر دوم نه فلک لاجورد

گرد یکی نقطه همه تیز گرد

تا به مددگاری ایشان خرد

پی به شناسایی مبدع برد

بادیه هستی خود بسپرد

پی به نیستان عدم آورد

نعره برآورد که ای رهنورد

از ره احسان و مروت مگرد

تا که کند سردی کافور سرد

بر دل گرمت هوس خواب و خورد

حرف نوشته به دل طفل خرد

گزلک نیسان نتواند سترد

از صف خود عشق جدا گشت فرد

تاخت به میدان و طلب کرد مرد

پویه‌ده ابلق گیتی نورد

گرم‌کن زردهٔ آفاق گرد

آن سخن تازهٔ پر سوز و درد

برد و به شه داد فرستاده مرد

مرد تمام آن که نگفت و بکرد

وانکه بگوید، بکند نیم مرد

و آن که بگوید نکند زن بود

نیم زن است آن که نگفت و نکرد

زآنکه استکمال تعظیم او نکرد

ورنه نسیان در نیاوردی نبرد

نوبت پیری چو زند کوس درد

دل شود از خوشدلی و عیش فرد