اگر عهد ازل را آشنایی

از آن حضرت چرا گیری جدایی

شنودم من که غولی روستایی

به شهر آمد بدست بی‌نوا‌یی

بسی بگریست مرد از بی نوایی

که مُرد از دردسر این روستایی

چه می‌خواهی چه می‌گویی کجایی

سخن از دوغ گوی ای روستایی

عزیزا بی تو گنجی پادشایی

برای خویشتن بنهاد جایی

چو جوزی بشکنی بخت آزمایی

نبینی هیچ مغز آنجا چرایی

تو خود در چه حسابی وز کجایی

که تو چون شیشه زیر آسیایی

تو پنداری که می‌آیی ز جایی

زهی پندار تو ناخوش بلایی

اگرموری سری یابد ز جایی

چنان داند که گشت او پادشایی

بگو تا کیست مردم بی نوایی

کفی خاکست و روزی ده بقایی

نگردد ز اشگ تو حکم خدایی

چه گویی با که ای و در کجایی

ز پیری گرچه گشتم مبتلایی

نشد جز پشت گوژم هیچ جایی

اگر بر خاک و گر بر بوریایی

چو با دنیا نیفتی پادشایی

به روبه گفت اگر مشتاق مایی

فرو آیم بگو یا تو برآیی

فرو ماندی همی چون مبتلایی

که چون قوتی بدست آری ز جایی

تو ای مرد از زنی کم می‌نمایی

چنینی و آی تو در وا چرایی

تو مرد گلخن نفس و هوایی

کجا مردان عشق پادشایی

برون می‌آید از گلخن گدایی

ببوی وصل زین سان پادشایی

به هر کاری که اندر شهوت آیی

چو خویشی را دهی از خود جدایی

چو خواهی کز بلا یابی رهایی

اسیران را ز زندان ده جدایی