بدل سنگ برزد به سنگین دلی

در آن کار حیران شد از مشکلی

پریوش کجا بود چون نوگلی

بر سام نغمه‌سرا بلبلی

سزد گر بریزد ز گلبن گلی

که خندان شود پیش هر بلبلی

بزد بر نهنکال گرز یلی

فتادش ز کف پهلو زابلی

یکی نعره زد سام اندر یلی

که لرزید آن آب از پر دلی

فرو کوفتند لشکر زابلی

بدان لشکر دیو از پر دلی

ببستند دست گو زابلی

به دژخیم دادندش از پردلی

درین گفتگو لشکر زابلی

برآورده شمشیرهای یلی

یکی نعره زد سام گرد از یلی

برآورد تیغ از ره پردلی

ز هر شاخ نشگفته خندان گلی

ز غنچه شده غنچکی بلبلی

ببینم چه داری نشان یلی

که گوئی منم پهلو زابلی

چو برکندی این را به زور یلی

از آن تو شد کشور پردلی

ببندش به بازو نشان یلی

که بر تو نتابد کس از پر دلی

نمایم به تو دستبرد یلی

که دیگر نگوئی منم زابلی

ندانم چه سازم بدین زابلی

که یازید بر چین دو دست یلی

سحر بر سر شاخ دیدم گلی

که گلبانگ می‌داد بر بلبلی

نهاده سمن بر چمن صندلی

به هر گوشه‌ای بر یکی بلبلی

شنیدم که پروانه با بلبلی

که می‌کرد از عشق گل غلغلی

مرا خود نباشد به عالم دلی

کزو باشدم یک زمان حاصلی

بسی در سرابوستان گل بود

ولی همچو من کی بود بلبلی

دل آزاری خلق ازین پس مجوی

[...]

چنین چنبری گشت یال یلی

نتابم همی خنجر کابلی