کز پی نظم این گلین مفرش

بَرِ بادست و پای آب آتش

یافت شاهی کنیزکی دلکش

شاه را آن کنیزک آمد خوش

ملک چون بوستان نخندد خوش

تا نگرید سنان چون آتش

نحس کیوان به تیغ اعدا کش

بستان سعد کنش چون زاوش

گر چنینی برستی از آتش

ورنه‌ای باد روزگارت خوش

در ره شاکری فریشته وش

راست محنت کن است و محنت کش

باد این خاک تا ابد دلکش

هم چنان چون سمندر از آتش

چه تو چه قوم عاد گردنکش

ای چو نمرود غرّه بر آتش

بر کنی بد رها کنی ناخوش

تیره زو آب و گنده زو آتش

از پی این سه خصلتم دلخوش

بر سرِ آب پای در آتش

می‌چشانش همیشه تلخ و ترش

گر از این مُرد مُرد ورنه بکش

بنشینم چو تابه، بر آتش

ساکن و ثابت و، مسلّم و خوش

دشمنان را به تیغِ خویش مکُش

دست رنگین مکن به خون شِپُش

هست چون مار گرزه دولت دهر

نرم و رنگین و اندرون پرزهر

در غرورش، توانگر و درویش

شاد همچون خیال گنج اندیش

صبح مفرد رو حمایل کش

در رکابت نفس برآرد خوش

چوب اگر بازداری از آتش

خام ماند کباب سختی کش

چار گوهر ز گوش گوهر‌کَش

برگشاد آن نگار حورا‌فَش

خوی خوش روی خوش نوازش خوش

بزم تو روضه و تو رضوان فش

در عماری نشست با دل خوش

ماه در موکبش عماری کش

او برآن اژدهای دوزخ وش

کرده بر گردنش دو پای به کش