گر در آید شب عید از درم آن صبح امید

شب من روز شود یک سر و روزم همه عید

خستگیهای مرا عشق به یک جو نگرفت

لاغریهای مرا دوست به یک مو نخرید

غنچه‌ای در همه گل‌زار محبت نشکفت

[...]

نقص اگر دید ابوجهل نبود آن ز نبی

عکس خود بود که در آینهٔ احمد دید

کاملان بهر محیط‌اند و سگان جهالند

کی شود بحر محیط از دهن کلب پلید

غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید

از کجا سرّ غمش در دهنِ عام افتاد

خوان احسان ولی نعمت ما هر که بدید

نُه فلک در نظرش چون عدسی می‌آید

تا صهیل تو همی آمدی ای پیک امید

بر همه اهل حرم بود صدای تو نوید

که اینک آید ز پی پرسش ما شاه شهید

مگر این بار خداوند حرمرا چه رسید

ای که شب را به غمت اخترش از دیده چکید

صبح در ماتم تو برتن خود جامه درید

تنگتر شد زقفس بر دل ما دهر فراخ

مرغ روحت چو سوی گلشن فردوس پرید

شد بچشم پدر از فرفت تو روزسیاه

[...]

ناصرالدوله ملکزاده آزاده حمید

که بکردار و بگفتار رشید است و وحید

نشناسد کف او قیمت طارف زتلید

چهر او دور ملکرا بود آراسته عید

چونکه راهب زوی این گفته جانسوز شنید

زد بسر رفت زدست اشک فشان جامه درید

هی برخساره او چهره زحسرت مالید

گفت ای کزتو شبم را سحر بخت دمید

هدهد باد بهاری به چمن گشت برید

کو به برج حمل از حوت قدم زد خورشید

وه از این روز که مانند نوروز

جا باور نک طرب ساخته ا یمن سه عید

ساقیا ساغر می ده که به طرف صحرا

[...]

کرد پس حجت کبرای خدا رو ببزید

صاحب منبر از او رخصت منبر طلبید

پسر هند نداد اذن بدان شاه وحید

آخر از خواهش حضار چو ماذون گردید

داد از آن لحظه که با روی بسان خورشید

کرد جا زینب دلخون شده در بزم یزید

آن زمان دل به بر دختر زهرا بطپید

که آشنا شد به لب لعل حسین چوب یزید

کس نبود از پی دفن و کفن شاه شهید

شد مرا قطع امید

چینیان باک مدارید و دل آسوده شوید

هم به پیروزیتان باد و اقبال نوید

چین بسی لشکری بری و بحری دارد

که بدیشان بتوان داشت دو صد گونه امید

سپه خشکی و دریائی ما هر شب و روز

[...]

گلشن دهر که نبود گل عیشش جاوید

هیچ در غنچه او بوی وفا کس نشمید

صبح آسایش او مطلع اندوه دمید

سحر از باد صبا صرصر بیداد وزید

گفت شوریده به من تهینت عید ز فارس

گشت از تهنیت او به من این عید سعید

کاش شوریده در این سال به طهران می بود

تا همه روز به ما می شد فرخنده چو عید

شعر او از لب او لذّت دیگر دارد

[...]

سر سردار حقیقت ز عمود آنچه بدید

نتوان گفت و شنید

ای گل گلشن توحید نهال امید

بتو آخر چه رسید

چون سنا برق حقیقت به سنا باد رسید

عرش بر خود لرزید

در صف ساده‌دلان شور و شر افکنده ز کید

عمرو رنجیده ز زید