ای همایون فرس پادشه سدره مقام

که چراگاه بهشت است ترا جای خرام

نه رکابی ز تو برجاست نه زین و نه لگام

مگر ای پیک سبک پا بسر شاه انام

تا صهیل تو همی آمدی ای پیک امید

بر همه اهل حرم بود صدای تو نوید

که اینک آید ز پی پرسش ما شاه شهید

مگر این بار خداوند حرمرا چه رسید

اگر آوردۀ ای هدهد فرخنده سیر

ز سلیمان و نگینش بر بلقیس خبر

ز چه آلوده بخون تاج تو خاکم بر سر

راست گو تخت سلیمان شده بر باد مگر

آنشهی را که بامرش فکند سایه سحاب

خواهد آرد آب ، شود خاک در عالم نایاب!

طعنه بر لجۀ تیار زند موج سراب

دیدۀ کشته مگر تشنه لبش بر لب آب

تو که غلطان ز سر زین نگونش دیدی

در میان سپه دشمن دونش دیدی

ایفرس راست بمن گوی که چونش دیدی

تو بچشمان خود آغشته بخونش دیدی

بوی خون آید از این کاکل و یال و تن تو

شد مگر کشتهٔ روبه ، شه شیر اوژن تو

دل افسردۀ من آب شد از دیدن تو

فاش گو برق که آتش زده بر خرمن تو