زهد ورز، اقتدا به عیسی کن

طلب او و ترک دنیا کن

دریای فرات شد ولیکن

دریای روان فرات ساکن

ز خضرت بین همه چیزی ولیکن

مشو از بندگی یک لحظه ساکن

رگ اندوه را از عیش پی کن

بشادی می خور و می نوش هی کن

عبادت را بامر مرتضی کن

بترک غفلت و روی و ریا کن

پیر ما باش و شیشه پر می‌کن

پای غم را به ساغری پی کن

بقا اسم وجود آمد ولیکن

به جایی کان بود سائر چو ساکن

نبوَد واجب آن بر او لیکن

خورد سوگند تا شوی ساکن

ازین صحرا جواد خامه پی کن

وز این سودا سواد نامه طی کن

سر چشمه لطف بود لیکن

زان تشنگیم نگشت ساکن

صریر خامه ام را لحن نی کن

سخن را چاشنی مهمان می کن

جانا که ترا گفت که ترک می و نی کن؟

بردار لب از ساغر و خون در دل می کن

بر کشتی می نامه نی باد مرادست

ای مطرب کوتاه نفس، باد به نی کن

تا چند پی کبک به کهسار برآیی؟

[...]

شکیبایی خدا را یاوری کن

چو غم خونم خورد غمخوارگی کن

بیا مطرب دم گرمی به نی کن

سرود عشق را مستانه طی کن

مطرب، دم دلکشی به نی کن

این تیره شب فراق طی کن

مراتب راز عشقش زیر پی کن

به پیشت هر چه آید ترک وی کن

بتعریف آنچه خوردی طعمه قی کن

بتکذیب آنچه دید خاک پی کن

به ولای علی تولی کن

دیده بگشا به حق تماشا کن

به اینصغیره بده در غمش تسلی کن

به حق من دو دعا نزد فرد یکتا کن

مرا در سیر ثانی گرم پی کن

علاج سرد طبعان را بمی کن