کمان را بینداخت و ژوپین گرفت

به ژوپین شکار نوآیین گرفت

همه خاک ازو گرد مشگین گرفت

همه آسمان نوک ژوپین گرفت

که تخت شهی دیگر آیین گرفت

زمانه ره فره دین گرفت

دم خون چو رو مهین هین گرفت

ز غم چهره شاه چین چین گرفت

زمین سر به سر دیبه چین گرفت

هوا از درم ریز پروین گرفت

سپهبد ز گفتار او کین گرفت

برآشفت و رخسار او چین گرفت

ز گوینده هرکس به دل کین گرفت

بدو مرد و زن باز نفرین گرفت

روی من چین از فراق آن نگار چین گرفت

عیش من تلخی ز عشق آن لب شیرین گرفت

این دل ناشاد من زان زلف چون شمشاد او

آن همی گیرد که فرهاد از غم شیرین گرفت

گر در آتش هیچ کس مسکن نگیرد پس چرا

[...]

چون عصبیت کمر کین گرفت

خانه ز پرداختن آیین گرفت

ز نوشین لبان جام نوشین گرفت

ز خوبان چین زلف پرچین گرفت

عنان سمند نگارین گرفت

ز بیشه سبک ره سوی چین گرفت

چسم تو از ما خطائی دید و ابرو چین گرفت

حاجبت آورد از ترکان سپاه و چین گرفت

زلف تو چون هندوان آتش پرستی پیشه کرد

خواب خوش بادت کز آتش بستر و بالین گرفت

می‌رسد پیک صبا و مژده می‌آرد که باز

[...]

نوریان مأوی به علّیین گرفت

ناریان جا در تک سجّین گرفت