چو دایم تاابد هستی خلیفه

ز لطفت گشت عالم پر لطیفه

محمد ابن عیسی کز لطیفه

سبق بُرد از ندیمان خلیفه

بدو گفت آمدت مهمان خلیفه

چه آتش میکنی هان ای عفیفه

غلامی داشت مأمون خلیفه

کزو مهمل نماندی یک لطیفه

جهان را هم امام و هم خلیفه

کِرا میدانی الّا بوحنیفه

چو داری شافعی و بوحنیفه

تویی هم مالک دین هم خلیفه

چنان پشتی قوی بود آن ضعیفه

که پشت شرع را روی خلیفه

چو دنیا را پیمبر خوانده جیفه

مکش جیفه دگر در بند نیفه

سوداگر چین این صحیفه

این نافه برون دهد ز نیفه

دواند تا به درگاه خلیفه

به جا آرد عزیمت را وظیفه

به من کردست آن کان لطیفه

چو لاله سوخته نانی وظیفه

بخرام صبا سوی قم از خطه ی کاشان

ای چون سخن من، حرکات تو لطیفه

رو تا حرم فاطمه ی موسی جعفر

کآنجا فگند آهوی چین نامه زنیفه

و آنگاه بآن سید محمود، محمد

[...]

چو میراث است دستور از خلیفه

که تفصیلش رسید از بوحنیفه

علی شاه رضا را او خلیفه

نمود اندر دکن چون بد وظیفه

بود مابین اجسام کثیفه

دگر ارواح ممتاز لطیفه

رقیقه چیست نیکودان لطیفه

که فهم آن تو را باشد وظیفه

فنای آن خفایت در لطیفه

بود ز اوصاف سلبیه وظیفه

علی‌ شاه رضا را او خلیفه‌

نمود اندر دکن‌ چون بُد وظیفه‌

وظیفه داشت حکم اکل جیفه

مرض برده است تکلیف وظیفه