سرانجام رفتم سوی بیشه‌ای

که کس را نه زان بیشه اندیشه‌ای

تو هم‌شهری او را و هم‌پیشه ای

هم اندر سخن چابک‌اندیشه ای

نه مر طمع را هستشان پیشه ای

نه دارند جز خوردن اندیشه ای

ز نیزه جهان گشت چون بیشه ای

دل هر سواری در اندیشه ای

خرابی درآمد بهر پیشه‌ای

بتر زین کجا باشد اندیشه‌ای

در این پرده می‌رفتش اندیشه‌ای

ندارند شاهان جز این پیشه‌ای

مکن جز طرب در می اندیشه‌ای

پدید است بازار هر چه پیشه‌ای

ندانیم چون دیگران پیشه‌ای

مگر در جهان کردن اندیشه‌ای

چنان مان به‌هر پیشه‌ور پیشه‌ای

که در خلقتش ناید اندیشه‌ای

چرخ ز شیران چنین بیشه‌ای

از تو کند بیشتر اندیشه‌ای

کاهلی را هرکه سازد پیشه‌ای

آید از خواری به پایش تیشه‌ای

خامشی را هر که سازد پیشه‌ای

در جهان نبود ز کس اندیشه‌ای

هر که‌را نبود به دل اندیشه‌ای

عاقبت بر پای بیند تیشه‌ای

ای برادر تو همان اندیشه‌ای

ما بقی تو استخوان و ریشه‌ای

چیست اصل و مایهٔ هر پیشه‌ای

جز خیال و جز عرض و اندیشه‌ای

پس چو می‌بینی که از اندیشه‌ای

قایمست اندر جهان هر پیشه‌ای

بر تو دل می‌لرزدم ز اندیشه‌ای

با چنین خرسی مرو در بیشه‌ای

هرچه داری تو ز مال و پیشه‌ای

نه طلب بود اول و اندیشه‌ای‌؟

بود پیشش سر هر اندیشه‌ای

چون چراغی در درون شیشه‌ای

پس به دست خویش گیری تیشه‌ای

می‌زنی بر خانه بی‌اندیشه‌ای