ترا تا پیر گشتی آز بیش است

دلم زین آز تو بسیار ریش است

غم تو بر دلم مگر نیش است

که همه ساله در عنا ریش است

غم تو من کشم که مسعودم

که به جان غم کشیدنم کیش است

موی بر فرق گوئیم تیغست

[...]

کار نادان کوته‌اندیش است

یاد کردن کسی که در پیش است

زانکه درویش را دلی ریش است

از دل ریش صدقه زان بیش است

نه همه ساله نوبت عیش است

مزهٔ عیش مرگ در جیش است

راه حق پر ز دین و پر کیش است

گرت خوش نیست راه در پیش است

از پی آن چنان بداندیش است

کش غم جان ز عشق نان بیش است

هست معذور اگر بداندیش است

که جهان را بدی ز به پیش است

جانا لب و غمزه تو نوش و نیش است

زان روح به راحت است و زین دل ریش است

زان غمزه و لب که دلبریشان کیش است

هر چند که رنج هست راحت بیش است

بلی از فعل من فضل تو بیش است

اگر بنوازی‌ام بر جای خویش است

زمین زیر عنانش گاو ریش است

اگر‌چه هم‌عنان گاومیش است

که از تدبیر ما رأی تو بیش است

همه گفتار تو بر جای خویش است

به خاک پای او کز دیده بیش است

بدو سوگند من بر جای خویش است

ساقی پی بارگیم ریش است

می ده که ره رحیل پیش است

زآن چاه گشاده سر که پیش است

دریافتن‌ش به جای خویش است

خنده که نه در مقام خویش است

در خورد هزار گریه بیش است

گفتند سخن به جای خویش است

لیکن قدری درنگ پیش است

سالی است که شد عروس و بیش است

با مهر تو و به مُهر خویش است

هر سر که به وقت خویش پیش است

سیلی‌زدهٔ قفای خویش است

گفتی که ره رحیل پیش است

وین گم شده در رحیل خویش است