نفس را به عذرم چو انگیز کرد

چو آذر فزا آتشم تیز کرد

تهمتن مران رخش را تیز کرد

ز خون فرومایه پرهیز کرد

به چشم خرد چیز ناچیز کرد

دو صندوق پر سرب و ارزیز کرد

دل روشن راد راتیز کرد

مران باره را پاشنه خیز کرد

بیفشارد ران رخش را تیز کرد

برآشفت و آهنگ آویز کرد

دگر ره شد آهنگ آویز کرد

بر آورد گرز اسپ را تیز کرد

دگر ره ز کین رای آویز کرد

سبک خیز شبدیز را تیز کرد

که زین گونه آهنگ او تیز کرد

نخستین بدین لشکرانگیز کرد

بزد ران و شبرنگ را تیز کرد

ز خون گریزنده پرهیز کرد

اقضی‌القضاة عمر عبد العزیز راست

جاهی کز آن ملائکه حرز حریز کرد

او زبدهٔ جلال و چو تقدیر ذو الجلال

ناچیز را ز روی کرامات چیز کرد

تبریز کعبه شد حرمش را ستون عدل

[...]

به‌هر خنده که‌ز لب شکر‌ریز کرد

شکر خنده‌ای را منش تیز کرد

سر کلک را چون زبان تیز کرد

به کاغذ بر از نی شکرریز کرد

سکندر ز چین رای خرخیز کرد

درِ خواب را تنگ دهلیز کرد

گه قصبِ ماه گل‌آمیز کرد

گاه دفِ زهره درم‌ریز کرد

هرکه ازدام بلا پرهیز کرد

او قلم را بهر مظهر تیز کرد

بگفت این و آهنگ آویز کرد

ز دیوان صف جنگ را تیز کرد

زمین را ز خون ارغوان خیز کرد

هر آنگه که آهنگ آویز کرد

لب شکرافشان شکرریز کرد

همه مرز چین را شکرخیز کرد

چو گل صید مرغ سحرخیز کرد

دلاویز مرغی شب آویز کرد

به بوسه ز قندش شکر ریز کرد

سراپای او شکر آمیز کرد