وز پی سوزیان وز چیزش

یرحم‌اللّٰه گوید از تیزش

با روان و خرد بیامیزش

بر درِ کعبهٔ دل آویزش

شده گرم از نسیم مشک‌بیزش

دماغِ نرگسِ بیمارخیزش

عبیر ارزان ز جعد مشک‌بیزش

شکر قربان ز لعل شهدخیزش

چو من بنوازم و دارم عزیزش

صواب آید که بنوازی تو نیزش

مرا هر دم بر آن آرد ستیز‌ش

که «خیز استغفرالله خون بریزش»

از بحر تو بینم ابر خیزش

گر قطره برون دهد مریزش

بر هر که رسید تیغ تیز‌ش

بربست اجل ره گریز‌ش

گوهر‌ِ گوش‌ِ گوهر‌آویز‌ش

کرده بازار عاشقان تیزش

چنین مردی قوی جان عزیزش

نمی‌بینم درین ره هیچ چیزش

یکی دختر بپرده بود نیزش

که چون جان بود شیرین و عزیزش

چو دختر دید موی مشک بیزش

گل تر کرده از لبخشک خیزش

تا دورم از آن دو لعل جان آویزش

با دیدۀ من خواب نکرد آمیزش

در فرقت روی او دو صف مژه ام

بر هم نزنند جز گه خون ریزش

چو بشنید آن خبر جان عزیزش

نماند از جان خبر و ز هیچ چیزش

قطره چون بحر ساخت ناچیزش

که تواند ز بحر تمییزش

کام جان خنده شکر ریزش

دام دل گیسوی دلاویزش

سوخت از گفته دلاویزش

کرد از اشک خود گهر ریزش

تو بر آن زجر کنی انگیزش

سازی از بهر مظالم تیزش

بداد از تحفه ها صدگونه چیزش

به رفتن رای زد سوی عزیزش

غلامی بود پیش رو عزیزش

نبود از مال و زر کم هیچ چیزش