بگفت آنچ فرمان پرویز بود

که شاه جوان بود و خونریز بود

چهل روز بالشکر آویز بود

گهی رزم و گه بزم و پرهیز بود

همه ساله تا بود خونریز بود

به بدنامی و زشتی آویز بود

جهان چون بهشتی دلاویز بود

پر از گلشن و باغ و پالیز بود

چپ و راست شمشیر خونریز بود

به پیش اندرون نیزه ی تیز بود

مردکی را که جان عزیز بُوَد

یک زبان فصیح تیز بُوَد

پیش ازین آن آهها ناچیزبود

آه آن باد این ز جایی نیز بود

سایهٔ ذاتش چنان سر تیز بود

کز نهیبش دیو را پرهیز بود

تیر مژگانش چنان سر تیز بود

کز سر هر تیر صد خونریز بود

یار خواهم که فتنه‌انگیز بود

آتشدل و خونخواره و خونریز بود

با چرخ و ستارگان به استیز بود

در بحر رود چو آتش تیز بود

که دل شه با غم و پرهیز بود

زانک خوارمشاه بس خون‌ریز بود

عزیزی در اقصای تبریز بود

که همواره بیدار و شب خیز بود

وقت قامت گفتن شبخیز بود

که اتفاق رفتن از تبریز بود

اردو اندر گو کچۀ تنگیز بود

راستی را موضعی خوش نیز بود

بر زمینی که آب خیز بود

کوه را حاجت گریز بود

آرزوها شهد زهرآمیز بود

ظاهرش خوش،باطنش خونریز بود

به تاج عشق سر آدمی عزیز بود

اگرنه عشق بود آدمی چه چیز بود

تمیز خدمت اصحاب دل سگ آدم کرد

سگ است بهتر از آن کس که بی تمیز بود

به نوبت است درین بزم جام وصل دلا

[...]

هر چند که نیشکر دلاویز بود

کی همچو قد تو فتنه انگیز بود

با لعل تو نسبت نمک باید کرد

هرگز که نمک چنین شکریز بود

اسیران به دست مکابیز بود

که با دانش و رای و پرهیز بود

زبانش چنو خنجر تیز بود

بسی تند و چالاک و خونریز بود