همه مردان به زن دیدن دلیرند

به مهر اندر چو رامین زود سیرند

در آن شهری چرا آرام گیرند

که عذری در گناهی نپذیرند

کز تو این مکرمت بنپذیرند

مرغکان گرچه دانه برگیرند

با نیازت به لطف برگیرند

بی‌نیازت نماز نپذیرند

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

گرچه شاگرد حکم تقدیرند

همه نقش خیال و تزویرند

یا طلبکار زرق و تزویرند

یا جهان را به حسبه می‌گیرند

گربه شکلند و موش تأثیرند

خانهٔ مردمان از آن گیرند

همه بازان این جهان پیرند

یا مگس‌خوار یا ملخ‌گیرند

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

گرچه در اطلسند و تعبیرند

قالب نفس های تزویرند

پری‌رویان کزان کشور امیرند

همه در خدمتش فرمان‌پذیرند

گه سختی تن‌آسانی پذیرند

تو گویی دست و ایشان پای گیرند

بدو گشته غنی از خود فقیرند

بدو زنده شوند از خود بمیرند

تو شاهی و همه در تو اسیرند

نمیری و همه پیش تو میرند

همه اینجایگه مانده اسیرند

که چون مردارناگاهی بمیرند

جفا زیشان مبین کایشان اسیرند

اسیرانت کجای دست گیرند

چنان اینجا گرفتار و اسیرند

اسیرانت کجا دست تو گیرند

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند