سخنهای فریبنده بپیراست

به دستان و به نیرنگش بیاراست

دو زلف و ابروانش را بپیراست

بناگوش و رخانش را بیاراست

چار طبعش مرید و او پیر است

ده حواسش سپاه و او میر است

هرکه دیوان رشیدالدین را از پس آن

وصف منهاج نظر میکند از آن طیر است

اوست در خیمه این پیر کبیری کبود

هنری شاهی کز هر هنری صد ایر است

هر چه در گیتی مرد سخنست الاوی

[...]

ولی چون بندگی‌مان گوشه‌گیر است

ز خدمت بندگان را ناگزیر است

خبرهایی که بیرون از اثیر است

به کشف خاطر، او را در ضمیر است

به سر پنجه چو شیران دلیر است

بدین شیر افکنی یارب چه شیر است‌!

زمستانش به بردع مِیل چیر است

که بردع را هوای گرم‌سیر است

و گر بر وی نشستن ناگزیر است

نه شب زیباتر از بدر منیر است

درین صحرا کسی کاو جای‌گیر است

ز مُشتی آب و نانش ناگزیر است

گر آن نامهربان از مهر سیر است

زمانه بر چنین بازی دلیر است

عروس خاک اگر بدر منیر است

به دست باد کن امرش که پیر است

ازین دروازه کو بالا و زیر است

نخوانده‌ستی که تا «دیر است»، دیر است‌؟

چو بربط هر که او شادی‌پذیر است

ز درد گوشمالش ناگزیر است

در گردش روزگار دیر است

که‌آتش زبر است و آب زیر است

وان بدر که نام او منیر است

در غاشیه داری‌اش حقیر است

چون صبح به مهر بی‌نظیر است

چون مهر به کینه شیرگیر است

افکندن صید کار شیر است

روبه ز شکار شیر سیر است

ساقی منشین که روز دیر است

می ده که سرم ز شغل سیر است

پایم چو دو لام خم‌پذیر است

دستم چو دو یا شکنج‌گیر است