چو این مایه نبودی رستنی را

نبودی جانور روی ز می را

نگارا ماهرویا زود سیرا

به خون عاشقان خوردن دلیرا

صلف باشد به چشمت جاودی را

طرب باشد به رویت نیکوی را

بلبل به غزل طیره کند اعشی را

صلصل به نوا سخره کند لیلی را

گلبن به گهر خیره کند کسری را

موسیجه همی بانگ کند موسی را

هر زمان گوید اهل دنیی را

جفت بلوی و فرد مولی را

داده از حکم تو تمنّی را

امر دین را و عقل دنیی را

گفت دیدم بهشت مأوی را

سِدره و عرش و لوح و طوبی را

شو رها کن جهان فانی را

تا بدانی جمال باقی را

زهر قاتل شناس دنیی را

رَو تو پازهر ساز عقبی را

تا چنین طالبی تو دنیی را

کی توانی بدید عقبی را

هرکه او بنده گشت دنیی را

صید شد مر بلا و بلوی را

صبا به سبزه بیاراست دار دنیی را

نمونه گشت جهان مرغزار عقبی را

نسیم باد در اعجاز زنده کردن خاک

ببرد آب همه معجزات عیسی را

بهار در و گهر می‌کشد به دامن ابر

[...]

ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را

ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را

سحرگه عزم بستان کن صبوحی در گلستان کن

به بلبل می‌برد از گل صبا صد گونه بشری را

کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی

[...]

بکُشتم آن چنان مردی قوی را

چنین گشتم کنون از بدخوئی را

حرام از بهر آن کردند می را

که با اوباش می‌خوردند وی را

بخود بربسته‌اند شرع نبی را

نمی‌دانند امام حق ولی را

بود مأمور امر مصطفی را

گزیند او طریق مرتضی را

به خود بربسته دین مصطفی را

نمی‌داند حقیقت خود خدا را

به خود بربسته دین مصطفی را

نمی‌دانی ره و رسم هدا را

نکردی گوش قول مصطفی را

ندانستی به معنی مرتضی را