آواز نشید برکشیدی

بی‌خود شده سو به سو دویدی

بادی که ز نجد بردمیدی

جز بوی وفا در او ندیدی

هر عاشق کآه وی شنیدی

هر جامه که داشتی دریدی

گر خندهٔ دشمنان ندیدی

اول سر دوستان بریدی

در صبحدمی بدان سپیدی

دادیم به روز ناامیدی

چون بر در خیمه‌ای رسیدی

مستانه سرود برکشیدی

چندانکه دوید پی دویدی

جایی نرسیدی و رسیدی

تو بی پسری صلاح دیدی

زان روی به خاک درکشیدی

آهو به مُغَمَزی دویدی

پایش به کنار در کشیدی

ای باغ ارم به بی‌کلیدی

فردوس فلک به ناپدیدی

شوریده‌ترم از آنچه دیدی

مجنون‌تر از آنکه می‌شنیدی

گر در طلبم رهی بریدی

ای من رهی‌ات که رنج دیدی

گر صبح شبی واقعهٔ من دیدی

در پرده شدی پردهٔ من نَدْریدی

ور دم نزدی یک سخنم نشنیدی

تا حشر دمش فرو شدی نَدْمیدی

ولی هر کس که روی او بدیدی

بصد دل عشق روی او خریدی

ولی چون تو ز عالم این گزیدی

هم این گفتی و هم این را شنیدی

چو چشمی تیر مژگانش بدیدی

دلش قربان شدی کیشش گزیدی

چو گوئی پیش اسپش می‌دویدی

دو گیسو چون دو چوگان می‌کشیدی

گر استغفار بی پایان ندیدی

حدیث کلبهٔ احزان شنیدی

بچندین گاه خوش دم درکشیدی

تو گوئی هرگزم روزی ندیدی

اگر خورشید روی او بدیدی

چو مصروع از مه نو می‌طپیدی