ببین این حرفهای پژمریده

همه نقطه بریشان خون دیده

بهار خرمی شد پژمریده

چو باد دوستی شد آرمیده

نبینی شاخ شادی بشکفیده

نبینی شاخ انده پژمریده

ز بی رحمت دل و بی آب دیده

زبانی همچو شمشیری کشیده

به پیکر چون کمان گشتم خمیده

چو زه بر تن کشیده خون دیده

دلی دیدم بسی تیمار دیده

فراوان سختی و خواری کشیده

به غم پیوسته وز شادی گسسته

رمیده زان و با این آرمیده

خریده انده و شادی فرخته

[...]

شادی ز دلم دور شد و خواب ز دیده

تا من نیم آن روی دلارام تو دیده

گر تو به تن و جان و دل و دیده نیائی

سوی تو فرستم دل و جان و تن و دیده

از من به جز آواز و حدیث ایچ نمانده است

[...]

ای سرد و گرم دهر کشیده

شیرین و تلخ دهر چشیده

اندر هزار بادیه گشته

بر تو هزار باد وزیده

بی حد بنای آز کشفته

[...]

ای من مه نو به روی تو دیده

واندر تو ماه نو بخندیده

تو نیز ز بیم خصم اندر من

از دور نگاه کرده دزدیده

بنموده فلک مه نو و خود را

[...]

ای ایزدت را رحمت آفریده

در سایهٔ لطف بپروریده

ای نور جمالت از رخ تو

انگشت اشارت کنان بریده

آوازهٔ تو در هوای وحدت

[...]

این یکی کافر و پسندیده

وین مسلمان ولی نکوهیده

از همه چیزهای بگزیده

هست جهدالمقل پسندیده

جان عاقل جهان بدو دیده

زانش بر جان خویش بگزیده

آل یاسین شرف بدو دیده

ایزد او را به علم بگزیده

بحرِ علم اندرو بجوشیده

چاه را به ز مستمع دیده

ذاتِ باری از آن ستم دیده

تاش نادیده ناپرستیده

وان تن سر به خاک غلطیده

تن بی‌سر بسی بد افتیده

فاطمه روی را خراشیده

خون بباریده بی‌حد از دیده

یک به یک کرده را جزا دیده

وز شفیعان طمع تو ببریده

تو در اسلام زاده و دیده

تلخی کفر هیچ نچشیده