ای من مه نو به روی تو دیده
واندر تو ماه نو بخندیده
تو نیز ز بیم خصم اندر من
از دور نگاه کرده دزدیده
بنموده فلک مه نو و خود را
در زیر سیاه ابر پوشیده
تو نیز مه چهارده بنمای
بردار ز روی زلف ژولیده
کی باشد کی که در تو آویزم
چون در زر و سیم مرد نادیده
تو روی مرا به ناخنان خسته
من دو لب تو به بوسه خاییده
ای تو چو پری و من ز عشق تو
خود را لقبی نهاده شوریده
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر از معشوق خود به عنوان ماه نو یاد می‌کند و زیبایی او را ستایش می‌کند. او به دوری و بی‌توجهی معشوق اشاره می‌کند و از اینکه او را از دور تنها می‌نگرد و به او نزدیک نمی‌شود، ابراز ناراحتی می‌کند. در ادامه، شاعر از زیبایی‌های معشوق می‌گوید و خواهان نزدیک‌تر شدن به اوست. همچنین به احساس عشق و شوریدگی خود اشاره کرده و خود را درگیر عشق معشوق می‌داند.
هوش مصنوعی: ای محبوب من، همچون ماه نو که بر چهره‌ات می‌نگرد و در زیبایی‌ات می‌خندد.
هوش مصنوعی: تو هم از دور به من نگاه کرده‌ای و از ترس دشمن، پنهانی نظاره می‌کنی.
هوش مصنوعی: آسمان ماه نو را نشان داده، ولی خودش را زیر ابرهای تیره پنهان کرده است.
هوش مصنوعی: به تو نیز پیشنهاد می‌کنم که همانند ماه تمام، زیبایی‌ات را به نمایش بگذاری و از گیسوی پریشان خود پرده‌برداری کنی.
هوش مصنوعی: کیست که مانند طلا و نقره، در تو به دام بیفتد، چون کسی که تو را نمی‌شناسد؟
هوش مصنوعی: چهره‌ات مرا به یاد ناخن‌های خسته‌ام می‌اندازد و لب‌های تو به بوسه‌ای آغشته است.
هوش مصنوعی: تو مانند یک پری هستی و من از عشق تو به خود لقب دیوانه‌ای داده‌ام.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.