رخی کز سرخیش گفتی نبیدست

بدان سانی که گفتی شنبلیدست

اگر پاکست طبعم یا پلیدست

چنانست او که یزدان آفریده‌ست

فراق دوست سر تا سر امیدست

ز روز خرمی دل را نویدست

بدان با شرم روی او پدیدست

که یزدانش ز پاکی آفریده‌ست

تا او به همه ملک شهنشاه عمیدست

در ملک ورا هر که عمیدست عبیدست

دیدار همایونش فرخنده چو عیدست

با جود قریب آمد و از بخل بعیدست

خطّی است‌ که بر عارض آن ماه تنیدست

یا دست فلک غالیه بر ماه‌ کشیدست

یا رهگذر مورچگان است به ‌گلبرک

یا بر سمن تازه بنفشه بدمیدست

در جمله یکی خط بدیع است‌که آن خط

[...]

هرکه اندر حجاب جاویدست

مثل او چو بوم و خورشیدست

زاد راه تو دان که تجریدست

زانکه تجرید جفتِ توحیدست

اینکه اقلیم بیم و امیدست

خود یکی روزه راه خورشیدست

نطق او از جهان جاویدست

دور و نزدیک همچو خورشیدست

فلک ثالث آنِ ناهیدست

زهره کز نور او جهان شیدست

اینک اقلیم بیم و امیدست

خود یکی روزه راه خورشیدست

تو مخوانش غزل که توحیدست

باطنش وحی و حمد و تمجیدست

شاها به خدایی که ترا بگزیدست

گر ملک چو تو خدایگانی دیدست

الا تو که بودست که صد باره جهان

روزان بگرفتست و شبان بخشیدست

من آن باغم که میوش کس نچیدست

درش پیدا کلیدش ناپدیدست

چو نور آفتابت در مزیدست

ز ذرّاتت یکی عرش مجیدست

یکی مورست کز من ناپدیدست

بدام عشق خویشم در کشیدست

دلا امروز نقد تو که دیدست

که دل از وی بظاهر در کشیدست

درین معرض که جان بر لب رسیدست

دل تاریک را صبحی دمیدست

کز آنگه باز کین گردون خمیدست

خدا از نور ما را آفریدست