که بودَ انْدر زَمانه شهریاری؛

به شاهی کامگاری بَخْتْ‌یاری.

کنون باری نه مستی هوشیاری

به جای خویش فرخ شهریاری

مگر ما را دهد دادار یاری

برافروزد چراغ بختیاری

ز روی دوستی شایسته یاری

ز روی نام زیبا شهریاری

یار هم کاسه هست بسیاری

لیک هم کیسه کم بُوَد یاری

یار آن باش کت کند یاری

شب مستی و روز هشیاری

مهندس گفت کردم هوشیاری

دگر اقبال خسرو کرد یاری

ندادش دست دولت هیچ یاری

ز بی دولت نیاید شهریاری

اگر درویشی وگر شهریار‌ی

چو یارت اوست پس زو خواه یاری

نباشد چون تو دیگر پاک یاری

که بیند چون تو دیگر شاه یاری

گفت باشد که حق دهد یاری

بخشدم عقل و فهم و هشیاری

آمدم تا کنم ز نو یاری

برهانم ترا ز اغیاری

گرچه اینرو دهد ترا یاری

پاس دار و گذر ز اغیاری

نیست مثلش در این جهان یاری

غیر او دشمن است و اغیاری

ببر کین و مبر پیوند یاری

که می‌ترسم که: خود طاقت نیاری

ثابتی در مزاج سیاری

واقعی در ازای طیاری

جام ساقی پر مئی آری

همدم نائی و نئی آری

گر تو گوئی میَم مئی آری

ور تو گوئی نیَم نیی آری

این عجب بین که جامع همه شی

[...]

بدان کانجا که باشد شرط یاری

نه شاهی گنجد و نه شهریاری

قسم خوردم که هر جا روی آری

مرا هم باشد آنجا روی یاری

همی خواندم که وقتی در دیاری

گدایی شد اسیر شهریاری