بدانگه کجا بانگ و ویله کنند

تو گویی همی کوه را برکنند

سپرغم یکایک ز بن برکنند

همه شاخ نار و بهی بشکنند

گر از دامن او درفشی کنند

تو را با سپاه از بنه برکنند

خورند و مرا یکسر ایمن کنند

که پیمان من زان سپس نشکنند

به آغاز اگر چند نیکی کنند

سرانجام عهد و وفا بشکنند

ای خداوندی که از روی تفاخر بنده‌وار

نعل اسبت اختران در گوش نه گردون کنند

آفتاب رای و ابر دست گوهربار تو

آز را از بی‌نیازی جاودان قارون کنند

لمعهٔ رخسار جاه و عکس اشک دشمنت

[...]

بیایند و آن گنجدان بشکنند

وزان گنج پا‌رنج خود برکنند

بفرمود تا کلها بشکنند

خم روغن از خانها برکنند

پادشاهان مر گدایان نشکنند

بل گدایان را زخود خرم کنند

قومی که بر براق بصیرت سفر کنند

بی ابر و بی‌غبار در آن مه نظر کنند

در دانه‌های شهوتی آتش زنند زود

وز دامگاه صعب به یک تک عبر کنند

از خارخار این گر طبع آن طرف روند

[...]

گرم‌دارانت ترا گوری کنند

طعمهٔ ماران و مورانت کنند

چون اساس خانه‌ای می‌افکنند

اولین بنیاد را بر می‌کنند

خویشتن را با شما هم‌صف کنند

پس گریزند و دل صف بشکنند

کودکان اسفالها را بشکنند

نام زر بنهند و در دامن کنند

کین دو دایه پوست را افزون کنند

شحم و لحم و کبر و نخوت آکنند

به سنگ اجل ناگهش بشکنند

به اسودگی گنج قسمت کنند

گر از خاک مردان سبویی کنند

به سنگش ملامت کنان بشکنند

جمله پیشت ز دل سجود کنند

تا ز کان تو گنج عشق کنند

وزان رختها کان بقبر افکنند

بتابوتها نقش و زیور کنند

آنانکه به بند زینت و زیب تنند

خود را بزبان مردمان می فکنند

آنکس که خود آراست بود دشمن خود

گر شاخ گل است کاخرش می شکنند