به آغاز گنج است و فرجام رنج

پس از رنج رفتن ز جای سپنچ

یکی طوس را داد زان تخت عاج

همان یاره و طوق و منشور چاچ

چراغیست مر تیره شب را بسیج

به بد تاتوانی تو هرگز مپیچ

به کس راز مگشای در بر بسیج

بداندیش را خوار مشمر تو هیچ

چو این نامه ما بخوانی بسیج

ره شهر بلخ و میندیش هیچ

به خون ریختن کمتر آور بسیج

در اندیش ازین کندهٔ پای پیچ

جمال دوست دیدی بی نشان تو

نمودی یار با خلق جهان توچ

بی بلا نازنین شمرد او را

چون بلا دید در سپرد او را

تا بدانی که وقت پیچا پیچ

هیچکس مر ترا نباشد هیچ

وزین پیش کاین کار باشد بسیج

نبد خوردنی‌ها جز از میوه هیچ

دوشاه چنین کرده یورش بسیج

مرا خود نبد غیر پیکار هیچ

چنان بد کوهکن در کار خود گیج

کزانهایش نبودی چشم بر هیچ

تحمل کن به هر چیز و مشو گیج

که نبود بی تحمل مرد را هیچ

آن یکی گویان که این زر اق گیج

می کند دعوی گنج و نیست هیچ

در این دم که داری به شادی بسیج

که آینده و رفته هیچ است هیچ

از آن ناحیت شاه با تخت و تاج

قدم زد سوی قلعه آقتاچ

به طبال فرموده بهر خروج

زند بر سر لشکری طبل کوچ

ورش سازی از کلک و دفتر بسیج

نگیرند چون این کتابش بهیچ

بگفت آنکه بودش ز دانش بسیج

که همت نخواهد گذشتن ز هیچ

حکیم گنجه دانای سخن سنج

که دارد گنج گوهر از سخن پنچ

گیرودار جنگ را باید بسیج

بی سلح یکدشت کندآور بهیچ