چو آن پاسخ نامه شد اسپری

زنی بود گویا به پیغمبری

چو آن پاسخ نامه گشت اسپری

فرستاده آمد به سان پری

بنیاد عز و سروری آن سید انس و پری

قصرش ز روی برتری برتر ز چرخ چنبری

بُدش دختری لاله رخ کز پری

ربودی دل از کشی و دلبری

اگر مرغ پران شوی ور پری

پیی زین سپس کاخ من نسپری

زمینش همه داغ پای پری

زمانه گم اندر وی از رهبری

چو گشت از نوشتن سخن اسپری

برآراست دیو سیه رهبری

نشست از بر تخت،شاه پری

ز اندیشه دل دور و از غم بری

گفت اگر شیفتم ز عشق پری

تا به دیوانگی گمان نبری

گیرم که سلیمان نبی را پسری

بر باد نشسته ای، جهان می سپری

گیرم که به کام توست گیتی، شب و روز

بنگر که پدر چه برد تا تو چه بری

گر تو بدوی ور تو بپری

ز این دلیر جان خود جان نبری

گر تو بدوی، ور تو بپری

زین دلبر جان، خود جان نبری

کس درینجا نیست جز دیو و پری

روزگار خود چه یاوه می‌بری‌؟

بود عبدالغوث هم‌جنس پری

چون پری نه سال در پنهان‌پری

عقل باشد مرد را بال و پری

چون ندارد عقل عقل رهبری

دو پاکیزه پیکر چو حور و پری

چو خورشید و ماه از سدیگر بری

بگفت و بزد بال، پران پری

نکردش جز از اشک، کس رهبری

خروشید کای شاه خیل پری

دلم را چه سازی به دلبر بری

چو شد داوری طغان اسپری

سخن بازگویم ز سام و پری

پری دخت مه روی را چون پری

که گشتی پری مستش از دلبری