به جباری مبین در هیچ درویش

که او هم محتشم باشد بر خویش

وز هر طرفی نسیم کویش

می‌داد خبر ز لطف بویش

گه شست به آب دیده رویش

گه کرد به شانه جعدِ مویش

داد چندان زر از خزانهٔ خویش

که به گیتی نماند کس درویش

خانه‌ای هفت و هشت با او خویش

او توانگر بد آن دگر درویش

تا بدان جرم از جنایت خویش

باغ را بستد از من درویش

هر روز که جلوه می‌کند رویش

بر می‌خیزد قیامت ز کویش

می‌نتوان دید روی او لیکن

می‌بتوان دید روی در رویش

می‌نتوان یافت سوی او راهی

[...]

دگر ره تازه شد گلنار رویش

ز سر در حلقه زد زنار مویش

به پای کرّه در بندید مویش

بتازید اسپ تیز از چارسویش

پسر را فارغ و آزاد با خویش

خوشی بنشاند اندر پیش درویش

خدا را گردهٔ ندهی بدرویش

هوا را باز گیری صد ره از خویش

دو چشمش ازرق و چون قیر رویش

نجاست می‌دمید از چار سویش

شدی چون زعفران آن رنگ رویش

سنان گشتی ز سر تا پای مویش

که تا روشن شود چشم برویش

که دل می‌سوزدم از آرزویش

بروی او بسی بود آرزویش

ولی هرگز ندیده بود رویش

نیارد خواند نه شاه و نه درویش

مرا از بندگان بندهٔ خویش

بیک جَو چو نداری حکم بر خویش

که نتوانی جَوی دادن بدرویش

بآخر با وثاقش برد با خویش

که تا بنشست پیش پرده درویش

چو القصّه بخاکش کرد شویش

بگِل بنهفت آن خورشید رویش

خضر می‌شد بر آن پیرِ درویش

بره بر آن جوان را برد با خویش