نمایندهٔ رنج درویش را

زبون داشتن مردم خویش را

درم داد و دینار درویش را

نوازنده شد مردم خویش را

نگه داشتن مردم خویش را

گسستن تن از رنج درویش را

درم داده‌ای مرد درویش را

بسی پروریده تن خویش را

توانگر کنم مرد درویش را

پراگنده و مردم خویش را

چه داری دژم اختر خویش را

درم بخش و دینار درویش را

درم داد و دینار درویش را

پراگنده و مردم خویش را

همی چیز بخشید درویش را

پرستنده و مردم خویش را

توانگر شوی گر تو درویش را

کنی شادمان مردم خویش را

نکودار مر مردم خویش را

همان پارسا مرد درویش را

چون بدیدند خلق رویش را

همه جویان شدند کویش را

شسته از بهر رنگ و بویش را

خرد از آب روی رویش را

پرستندگان در خویش را

همان محتشم را و درویش را

بر آن آستان زد سر خویش را

خزینه بسی داد درویش را

چو کرد آفرین داور خویش را

همان گنج‌ها داد درویش را

گر تو یک جو زر دهی درویش را

گاه او را خون خوری گه خویش را

صد هزاران پرده آن درویش را

پس چگونه بازیابد خویش را

رو منافق بد مگو درویش را

چون مسلمان می‌شماری خویش را

کرد صد لاحول کار خویش را

خنده آمد زان سبب درویش را

جلوه داده چون عروسی خویش را

کرده بیجان عالمی درویش را