شه آزرم او به که یک‌سو کند

کزان پهلوان پیل پهلو کند

فلک ناقه را زان سبک‌رو کند

که هر روز و شب بازیی نو کند

سر‌آهنگ پیشینه کج‌رو کند

نوایی دگر در جهان نو کند

هر علَمی را که قضا نو کند

حفظ تو باید که روا رو کند

هست نامرد آنکه غیر او کند

در طریق دیگران او رو کند

هرچه گوید آنچه سازد او کند

خود نکو هرچه کند نیکو کند

هر زمان شکلی دگر نیکو کند

هرچه بیند خویش مثل او کند

مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند

بوی خود را واهلد در حال و زلفش بو کند

کافر و مؤمن گر از خوی خوشش واقف شوند

خوی را خود واکند در حین و خو با او کند

آفتابی ناگهان از روی او تابان شود

[...]

عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند

چونک رد خلق کردش عشق رو با او کند

کنک شاید خلق را آن کس نشاید عشق را

زانک جان روسپی باشد که او صد شو کند

چون نشاید دیگران را تا همه ردش کنند

[...]

ور بگیری کیت جست و جو کند

نقش با نقاش چون نیرو کند

لطف شه جان را جنایت‌جو کند

زانک شه هر زشت را نیکو کند

کی بیاید بلبل و گل بو کند

کی چو طالب فاخته کوکو کند

آنک گل را شاهد و خوش‌بو کند

هر چپی را راست فضل او کند

درد داروی کهن را نو کند

درد هر شاخ ملولی خو کند

ببخشای بر من که هرچ او کند

و گر قصد خون است نیکو کند

گلها شکفت و جلوه به صد رنگ و بو کند

هرکس طواف در چمن و طرف جو کند

آب روان به پیش گل و عکس گل در آب

ماند به شاهدی که در آئینه رو کند

ما را که از فراق خزان دید باغ عمر

[...]

چشمی که جز مطالعه روی او کند

آن به که بر جهان در منظر فرو کند

از زلفش آن دلی که زند دم، چگونه او

یاد آورد ز نافه و عنبر به بو کند

دولت در آن سر است که چوگان زلف یار

[...]

جاهل که لاف فضل زند کاش از نخست

آن نقد را ز کیسه خود جست و جو کند

خر کی زند ز مایده عیسوی نفس

گر زانکه سر به توبره خود فرو کند

تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند

خضر رهی کجاست که می در سبو کند

ای طالب بهشت، در میفروش گیر

کانجا دهند آنچه دلت آرزو کند

آنکس که بر پیاله ی ما پشت دست زد

[...]

هر کسی، نوعی از آن را رو کند

علم بر وفق طبیعت، خو کند