به ناله زین سیه بخت نگونم

که با او من همه جایی زبونم

اگر چه نزد تو خوار و زبونم

از آن یاری که تو داری فزونم

بنده شاعران اکنونم

آنشان باد جمله در . . .ونم

آن من نیز هم به . . . یکی

زانکه من از میانه بیرونم

آن من . . . و آن ایشان ریش

[...]

از بخت همیشه سرنگونم

زیرا که چو دیگران نه دونم

زین عمر که کاست انده دل

هر روز همی شود فزونم

زیبد که منی کنم ازیراک

[...]

من که این صفهٔ همایونم

دایهٔ خاک و طفل گردونم

در نهاد از فلک نمودارم

در علو از زمانه بیرونم

از شرف پاسبان کهسارم

[...]

چون پای غم ار ز مجلست بیرونم

از دست غمت چو می در آب و خونم

تو مجلس می نشانده دانم چونی

من غرقه خون نشسته دانی چونم

به باغ افکندت پالود خونم

چو بر بگرفت باغ از در برونم

کمربندیت را بینم به خونم

کله‌داریت را دانم که چونم

ز آهن زیر سر کردن ستونم

بِهْ از زرین کمر بستن به خونم

اگر خطت کمر‌بندد به خونم

نیابی نقطه‌وار از خط برونم

گر بجویی درون و بیرونم

بوی خوان تو آید از خونم

آن ماه که از کنار شد بیرونم

در ماتم او کنار شد پر خونم

دوشش دیدم به خواب در،‌خفته به خاک

گفتم: چونی گفت: چه گویم چونم

دانی تو که از حلقهٔ زلفت چونم

چون حلقه منه از در خود بیرونم

شک نیست که خونی نرهد از سردار

خونی گردی اگر شوی در خونم

ز درد عشق تو زار و زبونم

بمانده اندرین غرقابِ خونم

چگونه نقد باشد در درونم

ترا دیوانه می‌آید کنونم

بحق آنکه میدانی که چونم

که بیرون آر ازین غرقابِّ خونم

میان خون نشستی در درونم

کنارم موجزن کردی ز خونم

ز عشقت چند گردانی به خونم

چه می‌دانی که در عشق تو چونم

از آن همچون جهان گیری زبونم

که تا من با جهان‌افروز چونم

خداوندا تو میدانی که چونم

تویی هم رهبر و هم رهنمونم