با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم «یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟»

چون در جهان نگه نکنی چون است؟

کز گشت چرخ دشت چو گردون است

در باغ و راغ مفرش زنگاری

پر نقش زعفران و طبر خون است

وان ابر همچو کلبهٔ ندافان

[...]

نشاید وصف او گفتی که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

زآنچه بیرون زسقف گردون‌است

جمله معلوم اوست‌کو چون است

زانکه زادراک حس بیرون است

آستانش ورای گردون است

نی که هر روز پایم افزون است

که وثاقم به نزد جیحون است

خِرد ما را به دانش رهنمون است

حساب عشق ازین دفتر برون است

بگفتا عشق شیرین بر تو چون است؟

بگفت از جان شیرینم فزون است

به آه عنبر‌ینم بین که چون است

که عقد عنبرینه‌ام پر ز خون است

بدان‌جان کز چنین صد جان فزون است

که جانم بی‌تو در غرقاب خون است

مبین کاتشگهی را رهنمون است

عبارت بین که طلق‌اندود خون است

دانی که حساب کار چون است

سررشته ز دست ما برون است

مجنون به میان موج خون است

لیلی به حساب‌ِ کار چون است‌؟

لیکن جگرم به زیر خون است

کان یار که بی من است چون است

هر جسد را که زیر گردون است

مادری خاک و مادری خون است

در زلفِ تو صد حلقهٔ دیگرگون است

هر حلقهٔ او تشنهٔ صدصد خون است

مینتوان گفت وصفِ زلفت چون است

باری ز حساب عقل ما بیرون است

هزاران زَهره و دل‌، آب و خون است

که تا بیرون شود‌ این کار‌ چون است

چنین نطعی که بحر سرنگون است

چه دانی لَعب‌های او که چون است

مرا تو باز دانستی که چون است

نمود من ترا این رهنمون است

دل عطّار در دریای خون است

در این دریا یقین او رهنمون است