چون در جهان نگه نکنی چون است؟

کز گشت چرخ دشت چو گردون است

در باغ و راغ مفرش زنگاری

پر نقش زعفران و طبر خون است

وان ابر همچو کلبهٔ ندافان

[...]

نشاید وصف او گفتی که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

زآنچه بیرون زسقف گردون‌است

جمله معلوم اوست‌کو چون است

زانکه زادراک حس بیرون است

آستانش ورای گردون است

نی که هر روز پایم افزون است

که وثاقم به نزد جیحون است

خِرد ما را به دانش رهنمون است

حساب عشق ازین دفتر برون است

بگفتا عشق شیرین بر تو چون است؟

بگفت از جان شیرینم فزون است

به آه عنبر‌ینم بین که چون است

که عقد عنبرینه‌ام پر ز خون است

دانی که حساب کار چون است

سررشته ز دست ما برون است

مجنون به میان موج خون است

لیلی به حساب کار چون است

لیکن جگرم به زیر خون است

کان یار که بی من است چون است

در زلفِ تو صد حلقهٔ دیگرگون است

هر حلقهٔ او تشنهٔ صدصد خون است

مینتوان گفت وصفِ زلفت چون است

باری ز حساب عقل ما بیرون است

چنین نطعی که بحر سرنگون است

چه دانی لَعب‌های او که چون است

مرا تو باز دانستی که چون است

نمود من ترا این رهنمون است

دل عطّار در دریای خون است

در این دریا یقین او رهنمون است

بخدائی که نفس قدرت او

شمس های رواق گردون است

کاف پیش کرشمه ی قدرش

عاشق طاق ابروی نون است

تا برآرد به آب صدره شام

[...]

هر کاو نشود مست تو او مغبون است

واین حالت مستی زصفت بیرون است

مستی باید خراب همچون «اوحد»

تا او داند که حال مستی چون است

دانم که بتم چو لؤلؤی مکنون است

رنگ دو رخش به رنگ آذرگون است

قدّ و خد و خال و زلف و اندام و تنش

سرو و گل و مشک و قیر و عاج و خون است

هیچ داند که حال ما چون است؟

یا ز ما خود دلش دگرگون است؟

هر ذره که در هوا و در هامون است

نیکو نگرش که همچو ما مجنون است

هر ذره اگر خوش است، اگر محزون است

سرگشتهٔ خورشیدِ خوشِ بی‌چون است